ဧည့်သည်

******

"အိမ်သာမှ ဧည့်လာတာကွယ့် ငါ့မြေးရဲ့"

"ဧည့်ဝတ်ကျေပြွန်တယ်ဆိုတာ အိမ်ရှင်ကောင်းရဲ့ လက္ခဏာပဲ"

"ဧည့်သည်ဆိုတော့လည်း အချိန်တန်ရင် ပြန်ကြရတာပေါ့လေ"

ကျွန်တော်ငယ်ငယ်တုန်းက ကြားဖူးခဲ့တဲ့ အဘိုးရဲ့ စကားလေးတွေဖြစ်ပါတယ်။ အဘိုးက ဧည့်မျှော်တတ်သူဖြစ်ပြီး ဧည့်သည်အပေါ်မှာလည်း ဧည့်ဝတ်ကျေပြွန်အောင် အထူးဂရုစိုက်လေ့ရှိပါတယ်။

အဘိုးက ဧည့်မျှော်သလို ကျွန်တော်လည်း ငယ်ငယ်တုန်းက အိမ်ကို ဧည့်သည်လာရင် သိပ်ပျော်ဖူးခဲ့သူပါပဲ။ သာမန်အချိန်တွေမှာ အဘိုးဆီက ဘာစားစရာမှ မစားရပေမဲ့ ဧည့်သည်လာတဲ့အချိန်မျိုးမှာတော့ မုန့်ပဲသွားရေစာတွေ စားရတတ်ပါတယ်။

အိမ်ကို ဧည့်သည်တစ်ယောက်လာရင် အဘိုးက သူ့ရဲ့ကျွန်းသေတ္တာကြီးထဲကနေ ထန်းလျက်တွေ ထုတ်ပါတယ်။ ထန်းလျက်တွေကို ပန်းကန်တစ်ချပ်နဲ့ထည့်ပြီး ဧည့်သည်ရှေ့ကို ချလိုက်ကာ…

"စားကွယ့် မောင်ဟိုဟာရဲ့။ ဒီထန်းလျက်လေးတွေက ရွရွလေးတွေရယ်" ဆိုပြီး လောကဝတ် ပြုပါတော့တယ်။

အဘိုးရဲ့ ကျွန်းသေတ္တာကြီးထဲမှာ ထန်းလျက်၊ မြေပဲကြော်၊ ငှက်ပျောသီးမှည့်၊ မုန့်မျိုးစုံ စသည်တို့ရှိကြောင်းကို ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မစားရပါဘူး။ တစ်ခါတလေ စားရသော်ငြား စားရခဲပါတယ်။ ဒါပေမဲ့…

ဧည့်သည်လာရင်တော့ ကျွန်တော့်အတွက် စားရတော့မယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားပြီးသား ဖြစ်ပါတယ်။ ဧည့်သည်ဆိုတာမျိုးကလည်း ကိုယ့်အိမ်မဟုတ်တော့ တည်ခင်းတဲ့ သွားရေစာကို အကုန်စားပစ်လေ့ မရှိပါဘူး။ အဲဒီလို မစားဖို့အတွက်လည်း ကျွန်တော်က အနီးကပ် ဖိအားပေးပါတယ်။

ဧည့်သည်အနားမှာ ရစ်သီရစ်သီ လုပ်တာရှိသလို အမြင့်တစ်နေရာကနေ ငေးကြည့်နေတာမျိုးလည်း လုပ်ပါတယ်။ အချို့ဧည့်သည်တွေက အလိုက်သိပြီး အနည်းငယ်သာ စားပါတယ်။ အချို့ဧည့်သည်မျိုးဆိုရင် ကျွန်တော့်ကိုပါ ခေါ်ပြီး ပေးတတ်ပါတယ်။ ကျွေးတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဘိုးရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အဘိုးက ခွင့်ပြုမှသာ ယူရဲ၊ စားရဲတာပါ။ တစ်ခါတလေ ဧည့်သည်က ကျွန်တော့်ကို သတိမထားမိပါဘူး။ စကားပြော၊ စားသောက်ပြီးလို့ ဧည့်သည်ပြန်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်က အဘိုးစားပွဲနား ရောက်နေပါပြီ။ အဘိုးက ဧည့်သည်ကို အိမ်ပေါက်အထိ လိုက်ပို့နေချိန်မှာတော့…

စားပွဲပေါ်က ရှိသမျှ အမြည်းပန်းကန်တွေကို ကျွန်တော် နှိုက်မြည်းပြီးပြီ ဖြစ်ပါတယ်။

အဘိုးရဲ့ ဧည့်သည်မျှော်ခြင်းက ဘာကြောင့်မှန်း မသိပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဧည့်သည်မျှော်ခြင်းကတော့ မုန့်ပဲသွားရေစာ စားနေရလို့ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါက ကျွန်တော်ငယ်ငယ်တုန်းက ဧည့်သည်ကို မျှော်ရခြင်းကိစ္စပါ။ ဧည့်သည်ဆိုတာကို ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ ကျွန်တော် ဧည့်သည်ကို သဘောကျပါတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သူတစ်ပါအိမ်ကို ဧည့်သည်အဖြစ် သွားရတာမျိုး ရှိပါတယ်။ ဒီတော့လည်း သူများကျွေးတာစား၊ အလ္လာပ သလ္လာပ ပြောပြီး ပြန်ခဲ့မိတာချည်းပါပဲ။

ဧည့်သည်အပေါ် ကျွန်တော် နားလည်ထားတာက အိမ်ရှင်မဟုတ်တဲ့အတွက် အချိန်တန်ရင် ပြန်ရမယ်ဆိုတဲ့အချက် ဖြစ်ပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။

ဧည့်သည်တိုင်းက အချိန်တန်ရင် ပြန်ကြရတာချည်းပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မတွေးမိတာက လူတိုင်းဟာ ဧည့်သည်တွေပဲဆိုတဲ့ အချက်လေးကိုပါ။ ကလေးဘဝက ဧည့်သည်ကို သဘောကျတယ်။ ဧည့်သည်ကို မျှော်တယ်။ အခုတော့လည်း ဧည့်သည်ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုတောင်မှ ကျွန်တော် ကြောက်ရွံ့နေမိပါပြီ။

သူလည်း ဧည့်သည်။

ကိုယ်လည်း ဧည့်သည်။

အားလုံးဟာ ဧည့်သည်ဆိုတာကို ကျွန်တော့်အဘိုး ဆုံးတဲ့နေ့ကမှ သိခွင့်ရလိုက်တာပါ။

အဘိုးက လူ့လောကထဲကို ဧည့်သည်အဖြစ်နဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။

မိဘတွေ…

ဆွေမျိုးတွေ…

သားသမီးတွေက သူ့ကို တတ်စွမ်းသမျှ ဧည့်ခံခဲ့တယ်။ ဧည့်ဝတ်ပြုခဲ့တယ်။ အဘိုးလည်း စားသောက်၊ ပြောဆို၊ နေထိုင်ပြီး အချိန်တန်တော့ လူ့လောကထဲကနေ ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒါ… ဧည့်သည်ပဲ။

ငယ်ငယ်တုန်းက ဧည့်သည်ပြန်ရင် ကျွန်တော် ပျော်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဘိုးသေတဲ့နေ့က ကျွန်တော် ဝမ်းနည်းခဲ့ရတယ်။ အဘိုးက ဧည့်သည်ဆိုရင် ကျွန်တော် တို့ကလည်း ဧည့်သည်ပဲပေါ့။

အားလုံးက လူ့လောကရဲ့ ဧည့်သည်တွေပါပဲ။

ခဏတစ်ဖြုတ် လာခွင့်ရတဲ့အချိန်၊ နေခွင့်ရတဲ့အချိန်လေးမှာ စားစရာရှိတာ စား၊ ပြောစရာရှိတာ ပြော၊ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ကြရုံပဲပေါ့။

ကိုယ့်ဆီကို ဧည့်သည်လာတဲ့အခါပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ်က ဧည့်သည်အဖြစ် သွားရတဲ့အခါပဲဖြစ်ဖြစ် ရန်ဖြစ်နေဖို့မလိုသလို တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး အခြေအတင် ပြောဆိုနေဖို့လည်း မသင့်ပါဘူး။

သူလည်း ဧည့်သည်…

ကိုယ်လည်း ဧည့်သည်ဖြစ်လို့

တစ်နေ့ကျရင် ကိုယ်စီခွဲခွာပြီး ကိုယ့်နေရပ်ကို ပြန်ကြရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့…

ဧည့်သည်အပေါ် ဧည့်ဝတ်ကျေပါ။

ဧည့်သည်ပီပီ အတ္တကင်းပါ။

တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဧည့်သည်အတွက် ကုသိုလ်၊ အကုသိုလ်ကလွဲရင် ဘာမှ အသုံးဝင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

#နောင်ရိုးနွယ်

(12:39)am

Nay Pyi Taw Times

Search This Blog

ဧည့်သည်

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

မှတ်သားဖွယ်ရာ စလင်းဝိနည်း

ပျဥ်းမနား မြို့လို့ အမည် စသွင်ခဲ့ပုံနဲ့ သမိုင်းအကျဥ်း

မြန်မာ့ မြို့ရွာဒေသများ၏ ရှေးအမည်များ