ဝက်သားစားနိုင်ပြီလား မိတ်ဆွေ ( ၁ မိနစ်အချိန်ပေးဖတ်ပါ မဖတ်လိုက်ရလျှင်နောင်တရလိမ့်မည်
ရှေးရှေးတုန်းကရွာတရွာမှာ အလွန်ချစ်ခင်ကြသော ကျော်နိုင်နှင့် မောင်မြင့်ဆိုသော ငယ်သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရှိလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးလုံးသည် တနေ့လုပ်မှတနေ့စားရသော အခြေခံ လက်လုပ်လက်စား လူတန်းစားများဖြစ်သဖြင့် ခက်ခဲပင်ပန်းစွာဖြင့် ဘဝကိုဖြတ်သန်းလာကြရလေသည်။
အလုပ်ဆိုလျှင်လဲ ဘာအလုပ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ကြုံရာကျပန်း လုပ်ကိုင် စားသောက်နေကြရသူများဖြစ်လေသည်။ တခါတလေ အလုပ်ကလေးအဆင်ပြေလို့ ငွေလေးမဆိုသလောက်ရွှင်တဲ့အခါရှိသလို တခါတလေလဲအလုပ်မရှိ၍ ထမင်းပင်နပ်မမှန်ချေ။
ဆောင်းရာသီအစတခုတွင် သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လုံး အိမ်ဆောက်လုပ်ရေးတခုတွင် လက်သမားအလုပ်ရလိုက်၍ ပုံမှန်ဝင်ငွေလေးနဲ့ စိုစိုပြေပြေလေးဖြစ်လာလေသည်။
တနေ့သောအခါ၌ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်သိမ်းချိန်တွင် လုပ်အားခပိုက်ဆံထုတ်ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြရာ ဈေးလမ်းသို့ရောက်သောအခါ မောင်မြင့်သည် ဝက်သားအရမ်းစားချင်သည်ဟုဆိုကာ ဝက်သားငါးဆယ်သားဝင်၍ ဝယ်လေသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် ကျော်နိုင်ကိုလဲ လှမ်းပြောလိုက်လေသည်။
” ဟေ့ကောင်ကျော်နိုင် မင်းလည်းဝက်သားမြင်ရင် မနေနိုင်အောင် ကြိုက်တဲ့ကောင်ပဲ ဝင်ငွေလေးကောင်းနေတုန်း မင်းအိမ်အတွက် ငါ့လိုဝယ်သွားလေကွာ ပိုက်ဆံရှိတုန်းလေး စားရတာဟ ။ ဝင်ငွေမရှိတဲ့အချိန်ကြမှ စားချင်ပါတယ်အော်နေလို့ ဘယ်သူမှလာမကြွေးဘူး ။ ဝယ်လိုက်လေကွာ”
မောင်မြင့်၏စကားကြားသောအခါ ကျော်နိုင်လဲပြုံးပြုံးလေးနှင့်ပင် ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ “ငါဝက်သားမစားနိုင်သေးပါဘူး သူငယ်ချင်းရယ်” ကျော်နိုင့်စကားကြားသောအခါ မောင်မြင့်မှာ အလိုမကျပဲ ကျော်နိုင်အားပြစ်တင်စကား ဆိုလေတော့သည်။
” ဟဘာလို့မစားနိုင်ရတာလဲ။ မင်းနဲ့ငါက အလုပ်လဲအတူတူပဲ၊ ပိုက်ဆံရတာချင်းလဲအတူတူပဲ။ ငါတောင်ဝက်သားစားနိုင်သေးတာ မင်းကမစားနိုင်ဘူးဆိုတော့လဲ နေပေါ့ကွာ”
ထိုသို့ဖြင့် နောင်နှစ်ပေါင်း ၂၀ ခန့်တွင် သစ်သီးပွဲရုံအဆောက်ဦးတခု၏ရှေ့တွင် ညစောင့်တဦးအလိုရှိသည် ဆိုသောစာကိုတွေ့၍ အသက် ၅၀ အရွယ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ လူတယောက်သည် ဝင်၍ အလုပ်လျှောက်လေသည်။
သူ့ရဲ့အလုပ်လျှောက်လွှာကို အလုပ်သမားခေါင်းမှ တဆင့် သူဌေးဆီ တင်ပို့လိုက်သောအခါ သူဌေးကထိုလူကြီးကို တွေ့ချင်ကြောင်းပြော၍ ခေါ်ခိုင်းလိုက်ရာ သူဌေးနှင့်ထိုလူကြီးတို့ တွေ့ဆုံကြသောအခါ
” လာသူငယ်ချင်းမောင်မြင့် မင်းတောင်တော်တော် အိုစာသွားတာပဲကွ” ” ဟင်ကျော်နိုင် သူဌေးမင်းက ကျနော့်သူငယ်ချင်း ကျော်နိုင် ဟုတ်ပါတယ်နော်”
” ဟုတ်ပါတယ်ကွ ငါကျော်နိုင်ပါကွာ မင်းသူငယ်ချင်းကြီး ဝက်သား မစားနိုင်ခဲ့တဲ့ကျော်နိုင်ပါ ။ အဲဒီတုန်းက မင်းပြောခဲ့တယ်နော် ဝင်ငွေလေးကောင်းပြီး ပိုက်ဆံရှိတုန်းလေး စားရတာကွဆိုပြီးလေ။
အမှန်ကမဟုတ်ဘူးကွ ။ အခြေအနေပေးလို့ အခွင့်အရေးလေး ရပြီး ပိုက်ဆံလေးရှိနေတုန်း စားရမှာမဟုတ်ဘူး စုဆောင်းရမှာ ။အခွင့်အရေးကို အမိအရအသုံးချရမှာ ပိုက်ဆံရှာလို့ကောင်းတုန်း တက်နိုင်သမျှရှာပြီး နိုင်သလောက်ငွေစုရမယ်။
ပြီးရင်ကိုယ်စုထားတဲ့ ပိုက်ဆံလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးတခုကိုကို သေးသေးလေးကပဲဖြစ်ဖြစ်စလုပ်ပြီး သူများ အလုပ်သမားဘဝကနေ အရင်ဆုံးရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရမယ်။
ဒါကြောင့် မင်းဝက်သားစားနိုင်တဲ့အချိန်မှာ ငါမစားနိုင်ခဲ့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် ငါငွေစုနိုင်ခဲ့တယ် ။ အဲဒီလိုစုထားတဲ့ အရင်းအနှီးလေးနဲ့ အသီးအရွက်ကုန်စိမ်းလေးတွေတိုက်တယ် ။ အဲဒီကနေ တစတစ အဆင်ပြေလာပြီး အခုလိုသစ်သီးပွဲရုံပိုင်ရှင် သဌေးဘဝကိုရောက်လာခဲ့တာပဲ ။ အခုငါဝက်သားစားနိုင်ပြီ ။ ငါးဆယ်သားမဟုတ်ဘူး အချိန်ငါးရာလဲဝယ်စားနိုင်ပြီ သူငယ်ချင်း”
တချိန်က ဆင်းရဲဖေါ်ဆင်းရဲဖက် ဝက်သားမစားနိုင်ခဲ့တဲ့ကျော်နိုင်(ခေါ်) သူဌေးကြီးဦးကျော်နိုင်ရဲ့ စကားများကိုနားထောင်ပြီး ဦးမောင်မြင့်တယောက် နောင်တမျက်ရည်တို့ဖြင့် ရင်ထဲမှာဆို့နင့်နေရချေပြီ။
ကျော်နိုင်ကလည်း သူ့သူငယ်ချင်းကို အကောင်းစား စားတော်ကဲများနဲ့ ဝက်သားကိုအမျိုးမျိုးသောဟင်းယာကို မှာယူကျွေးမွေးပြီး အပြန်တွင်ဝက်ပေါင်တချောင်းနှင့်အတူ ငွေအသပြာထောင်ထုပ်ကို ပေးလွှတ်လိုက်လေတော့သည်။
ကဲမိတ်ဆွေတို့ရော ဝက်သားစားနိုင်ပြီလား
Comments
Post a Comment